Վերջին դեպքերի հետ կապված ավելացել են գրառումներ, որոնք արդարացնում են իշխանության գործողությունները: Դրանց բովանդակությունը շատ միանման է, և պարունակում է բազմաթիվ պրոպագանդիստական հնարքներ: Ընդ որում այդ հնարքները շատ ցածրորակ են: Մի քանի օրինակ.
1. Բաժանում սև և սպիտակի: «Եթե հողերը չհանձնենք, պատերազմ կսկսի: Բողոքողները ոչմիթիզական ծայրահեղականներ են»:
Ի սկզբանե նշվում է, որ կա երկու կարծիք` ոչմիթիզականներ, որոնք ուզում են Կասպից ծով հասնել, և դե «ռացիոնալներ», որոնք ուզում են հանձնել: Ռացիոնալ է միայն հանձնելը:
Կարծիքների մնացած ամբողջ սպեկտրը, որը նորմալ բանակցելու, միջնորդներ ներգրավելու, տարածքաշրջանի հզոր խաղացողների հետ կոմպրոմիս գտնելու, իրավական հիմք դնելու մեջ է, ուղղակի անտեսվում է:
2. Ֆրեյմինգ: «Այս իռացիոնալ ոչմիթիզականները ոչինչ չեն հասկանում: Այ խելացի մարդը պետք է ռացիոնալ լինի, հույզերը մի կողմ դնի և հողերը հանձնի»:
Միանգամից տրվում է գնահատական` դե կա ռացիոնալ մոտեցում` հողերը հանձնել հենց այն ձևով, ինչ անում է իշխանությունը, և իռացիոնալը: Չի նշվում որևէ հիմնավորում, թե ինչու է հող հանձնելը այս ձևով ռացիոնալ:
3. Հույզերի գերակայում փաստերի նկատմամբ: «Այս մարդիկ ուզում են մեզ պատերազմի մեջ ներքաշել, կործանել, հինգերորդ շարասյուն են»:
Օգտագործվում են շատ ուժեղ զգացական բառեր` «պատերազմ», «հինգերորդ շարասյուն», «կործանում»: Այս բառերը ոչ մի ձև հետագայում չեն պարզաբանվում: Ընդ որում, փաստերով խոսելու առաջարկին միշտ հետևում է զգացական պատասխան` օգտագործելով այլ հնարքներ` «դե դուք ուղղակի չեք հասկանում ինչ եք անում, կան բազմաթիվ այլ փաստեր, որոնք մենք չգիտենք»:
Ընդ որում հույզերի գերակայության կարևոր հատկանիշ է նաև անձանց քննարկումը, պիտակավորումը` հինգերորդ շարասյուն, ոչմիթիզական, գործակալ և այլն: Պրոպագանդան խուսափում է փաստեր քննարկելուց, բայց շատ է սիրում քննարկել անձանց:
4. Ենթադրությունը ներկայացնել որպես պնդում և հանգել եզրակացության: «Տեսեք` 2022թ.-ի սեպտեմբերին միջազգային հանրությունը կանգնեցրեց հարձակվողին, քանի որ Ադրբեջանը մտել էր Հայաստանի սուվերեն տարածք: Սահմանազատումից հետո էլ նույնը կլինի»:
Այն, որ 2022թ.-ի սեպտեմբերին միջազգային հանրությունը կանգնեցրեց Ադրբեջանին, ենթադրություն է, որը պետք է առանձին հիմնավորվի: Դա անելու փոխարեն, գրառումների հեղինակները ներկայացնում են այս ենթադրությունը որպես փաստ և դրա վրա կառուցում են եզրակացություններ:
5. Տրամաբանական աղճատումներ: «Միջազգային հանրությունը կկանգնեցնի Ադրբեջանին, եթե վերջինս հարձակվի ՀՀ սուվերեն տարածքի վրա»:
Որպես օրինակ կրկին բերվում են 2022թ.-ի սեպտեմբերի դեպքերը, որոնք, ինչպես նշվեց, միայն ենթադրություն են: Այնուամենայնիվ, այստեղ առկա է տրամաբանական աղճատում. այլ տրամաբանական մեթոդներ օգտագործելու դեպքում կարելի է հանգել հակառակ եզրակացության` նույնիսկ ճանաչված սահմանների առկայությունը չխանգարեց Ադրբեջանին հարձակվել:
6. Լոզունգների օգտագործում: «Միջազգային հանրությունը մեզ կօգնի. մեզ խանգարում է հինգերորդ շարասյունը»:
«Միջազգային հանրությունը» հեղհեղուկ, անորոշ հասկացություն է, որի տակ ամեն բան կարելի է հասկանալ: Սա ընդամենը լոզունգ է, որի նպատակը մարդկանց հույզերն օգտագործելն է` փաստերին և ստույգ տվյալներին հղում կատարելու անհրաժեշտությունից խուսափելու համար:
Միջազգային հարաբերություններում օգնություն կարելի է ակնկալել, եթե առկա է հստակ պարտավորեցնող միջազգային փաստաթուղթ: Ընդ որում, նույնիսկ այդպիսի փաստաթղթի առկայությունը կարող է չօգնել: Այդպիսի փաստաթուղթ ցույց տալու փոխարեն, իշխանությունները լոզունգ են օգտագործում:
Նույնը վերաբերում է նաև «հինգերորդ շարասյուն» տերմինին, որը ոչինչ չի նշանակում, բայց, օգտագործելով հույզերը, պիտակավորում է հակառակ կարծիքը` կրկին խուսափելով փաստերի վերաբերյալ քննարկումից:
Եթե առկա է արտասահմանյան գործակալ, ներկայացրեք մեղադրական դատավճիռ կամ գոնե քրեական գործի ընթացքի վերաբերյալ տվյալներ կամ թեկուզ որևէ մեկ օպերատիվ տվյալ: Կրկին` լոզունգներ փաստերի փոխարեն:
