[Շարժում 1988/25]. Վազգեն Մանուկյան` իմ ընտրած ուղին իդեալիզմի գերագույն աստիճանն էր

Ակունքները

Ղարաբաղի հարցը միշտ էլ անհանգստացրել է ժողովրդին: Խրուշչովյան ժամանակաշրջանում, երբ մի փոքր ազատության շունչ զգացվեց, Պարույր Սեւակը, Սարգիս Մուրադյանը ստորագրություններ հավաքեցին եւ նամակ ուղարկեցին Մոսկվա:

Ես մասնակցել եմ այդ ստորագրահավաքին, մոտ 30-40 հազար ստորագրություն էր հավաքվել: Այդ խնդրի մեջ խտացված էր ողջ հայ ժողովրդի հարցը, քանի որ մենք Ցեղասպանություն էինք տեսել եւ կորցրել էին մեր պատմական հողերը:

1960-ականներից հայ ժողովրդի մոտ ինքնավստահության ներուժ կուտակվեց: 1915 թվականի, Առաջին եւ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմների կորուստներից հետո մտավորականությունն աճեց, բոլորս ոգեւորվում էինք Տիգրան Պետրոսյանի հաղթանակներով, քաղաքն ընդարձակվում էր եւ բարգավաճում, Սփյուռքը նույնպես աշխուժանում էր: Ժողովուրդը սկսեց գիտակցել իր ներուժը եւ հպարտանալ իր պատմական անցյալով: Ընդամենը մի կայծ էր պետք, որ շարժում սկսվեր: Այդպիսին հանդիսացավ Գորբաչովի նոր քաղաքականությունը:

Հիշում եմ, 1960-ականների վերջերին եւ 1970-ականների սկզբներին, երբ քննարկումներ էինք ունենում Սիլվա Կապուտիկյանի հետ (երբեմն` գաղտնի), կարծիք հնչեց, որ պետք է Ղարաբաղը վերցնել եւ ԽՍՀՄ-ից դուրս գալ: Այս գաղափարը բոլորին անհավանական թվաց: Ես նույնպես կարծում էի, որ իմ կյանքի ընթացքում նման բանի ականատես չեմ դառնա: Անհավանական էր թվում, բայց ինչ-որ սպասումներ ունեինք:

Սկիզբը

Ժողովրդի ընդվզումը եւ ոգեւորիչ էր, եւ անհանգստացնող, քանի որ առաջնորդներից պահանջում էր մտածված քայլեր: Պետք էր կառավարել մարդկային էմոցիաները, դրանք տանել անհրաժեշտ ուղղությամբ, իսկ դա, երբեմն, դժվար է:

Երիտասարդների մոտ խորհրդային գաղափարախոսություն չկար: Ճիշտ է, նրանք հակախորհրդային չէին, սակայն սովետական գաղափարախոսությունն էլ իր ազդեցությունը չէր ունենում: Նոր ժամանակներ էին եկել` արդեն տեսամագնիտոֆոններ կային, «Ամերիկայի ձայնը» խլացնելու քաղաքականությունը շարունակվում էր, սակայն նախկին արդյունքը չէր ապահովում: Մշակութային, քաղաքակրթական գլոբալացման հարցը հասել էր սովետական երիտասարդությունը, նա «գարնան» սպասումներով էին ապրում:

Նյութի շարունակությունը կարդալու համար հետևեք հղմանը.

Մեդիամաքս