Սարգիս Հովսեփյան. «Դժոխային երկու օր պահանջվեց այդ որոշումը կայացնելու համար»

Հայաստանի ազգային հավաքականի պաշտպան Սարգիս Հովսեփյանի հարցազրույցը ՀՖՖ պաշտոնական կայքին:

Այսօր Հայաստանի ազգային հավաքականի ավագ,  պաշտպան Սարգիս Հովսեփյանն իր հարազատ «Փյունիկ» ակումբի պաշտոնական կայքի միջոցով դիմել էր իր երկրպագուներին, գործընկերներին եւ հայտարարել «Մեծ» ֆուտբոլին հրաժեշտ տալու մասին: Սարգիս Հովսեփյանը «Մեծ» ֆուտբոլում է արդեն 24 տարի, Հայաստանի ազգային հավաքականում անցկացրել է ամենաշատ հանդիպումները` 131 խաղ եւ խփել է 2 գոլ:

– Դժվա՞ր է տրվել որոշումը:

– Շատ դժվար, բայց ինձ թվում է, որ ճիշտ որոշում է: Յուրաքանչյուր գործից պետք է հեռանալ ճիշտ ժամանակին, որ լավ հիշողություններ մնան, իսկ ֆուտբոլից պետք է հեռանալ նաեւ լավ մարզավիճակում:

– Երկա՞ր եք մտածել որոշումը կայացնելուց առաջ:

– Երկու օր: Դժոխային երկու օր պահանջվեց այդ որոշումը կայացնելու համար: Այժմ ավելի հեշտ է, քան որոշման կայացման պահին: Տատանվում էի. ճիշտ եմ անում, թե`ոչ: Բայց կարծում եմ, որ ճիշտ վարվեցի հենց այս պահին այդ որոշումը կայացնելու համար:

– Տարիներ առաջ, երբ վերադարձար Ռուսաստանից, կարծու՞մ էիր, որ այսպիսի կարիերա կանես Հայաստանում:

– Իհարկե ոչ: Ոչ ոք չի կարող իմանալ, թե ինչպես կդասավորվի կյանքը: Դա անհնար է: Շատ ուրախ եմ, որ այսպես ստացվեց: Երկար տարիներ աշխատեցի, կարծում եմ հաջող աշխատեցի:

– Ինչպե՞ս Սարգիս Հովսեփյանը դարձավ նոր ժամանակների լեգենդար պաշտպանը:

– Ես չեմ կարծում, որ ես լեգենդար ֆուտբոլիստ եմ: Ես ուղղակի արել եմ իմ գործը: Փորձել եմ անել հնարավորինս լավ թե մարզումների ժամանակ, թե խաղադաշտում: Աշխատել եմ ամեն ինչ անել ամենաբարձր մակարդակով: Իրականում երկրպագուն է որոշում`դու լավ ես խաղում, թե` վատ: Երբևէ չեմ մտածել լեգենդար լինելու մասին, քանի որ 24 տարին մեկ անթարթի պես է անցել:

– Չես ափսոսել, որ տարիներ առաջ տեղափոխվել ես Հայաստան:

– Ոչ մի վայրկյան չեմ ափսոսել: Իհարկե Ռուսաստանում շատ ավելի լավ էր այն ժամանակ, ավելի մեծ ֆուտբոլ էր, բայց չէի կարողանում հարմարվել, որովհետև ես հայ եմ ու միշտ ձգտում էի վերդառնալ: Երբ գալիս էի Հայաստանի ազգային հավաքականում խաղալու, ինձ համար շատ դժվար էր լինում վերադառնալ, ուզում էի ավելի շատ մնալ հայրենիքում:

– Երբեւէ մտածե՞լ էիր, որ կդառնաս Հայաստանի ազգային հավաքականի ամենաերկարակյաց ֆուտբոլիստը:

– Ոչ, չէի մտածել: Ես մտածում էի միայն իմ խաղի մասին, Հայաստանին, մեր ազգային հավաքականին օգուտ տալու մասին: Երբեք չեմ մտածել, որ այսքան երկար կխաղամ: Ես միշտ մտածել եմ միայն տվյալ խաղի մասին:

– Դու, փաստորեն, խաղացել ես Հայաստանի մի քանի սերունդների հավաքականներում, տարբեր սերունդների ֆուտբոլիստների հետ: Ո՞ր հավաքականն ինչով է առանձնացել քեզ համար:

– Յուրաքանչյուր հավաքական է առանձնանում: Տարբեր ֆուտբոլիստներ են խաղացել, տարբեր մտածելակերպով, բայց ներկայիս հավաքականն, իրոք շատ է տարբերվում մյուսներից, որովհետև ավելի նպատակասլաց է հաջողության հասնելու գործում: Մյուս հավաքականներում էլ շատ տաղանդավոր ֆուտբոլիստներ կային, բայց այն ժամանակ չստացվեց միասնականանալ և արդյունք ցույց տալ: Այսօր հավաքականում երիտասարդ ֆուտբոլիստներ են, որոնց մեծ նպատակն է հասնել լուրջ արդյունքների: Շատ լավ թիմ է ստեղծվել, բոլորը մեկ գործ են անում, ամեն մեկը գիտի, թե ինչ պետք է անի, եւ լավ են անում իրենց գործը:

– Ո՞ր խաղն է ամենահիշարժանը եղել:

– Երևի այս վերջին Եվրոպայի ընտրական փուլի մրցաշարի հանդիպումները: Չեմ կարող մոռանալ, որովհետև այդպիսի թե գեղեցիկ ֆուտբոլ, թե այդպիսի արդյունք ոչ մի հավաքական ցույց չի տվել: Երկրպագուն բացի արդյունքից, նաեւ գեղեցիկ խաղ է նախընտրում դիտել, չնայած ես, որպես պրոֆեսիոնալ կարող եմ ասել, որ ամենակարևորն, այնուամենյանիվ, երեք միավորն է:

– Իս՞կ վատ հիշողություններ

– Չեն կարող վատ հիշողություններ լինել: Եղել են հաղթանակներ, եղել են պարտություններ: Դրանով է ֆուտբոլը հմայիչ: Պարտություններն էլ են օգուտ տալիս: Մտածում ես բացթողումներիդ մասին, մտածում ես ինչպես շտկել, որ մյուս խաղն ավելի լավ խաղաս:

– Դու նաեւ գոլերի հեղինակ ես: Որեւէ՞ մեկը կառանձնացնես:

– Այդքան շատ գոլ չեմ խփել, բայց ինձ համար ամենահիշարժանը Բելգիայի հավաքականին խփած գնդակս է: Կարծում եմ գեղեցիկ գոլ ստացվեց, արժանի է, որ հիշողությանս մեջ մնա:

– Որպես ազգային հավաքականի ավագ ի՞նչ կասես երիտասարդ ֆուտբոլիստներին:

– Ինչ կարողացել եմ, ես խաղերիս ընթացքում փոխանցել եմ երիտասարդներին: Այժմ այնպիսի հավաքական ունենք, որ տղաներն ամեն ինչին շուտ սովորում են ու ասելու կարիք չկա: Թե խաղադաշտում, թե խաղադաշտից դուրս ամեն ինչ ընկալում են: Զուտ որպես խորհուրդ` թող փորձեն զերծ մնալ վնասվածքներից: Ես իրենց միայն հաջողություն եմ ցանկանում: Ես ուզում եմ նաեւ առիթից օգտվել եւ շնորհակալություն հայտնել այն բոլոր մարդկանց, ում հետ միասին կերտել ենք այս շրջանի պատմությունը: Շնորհակալ եմ Հայաստանի Ֆուտբոլի Ֆեդերացիայի նախագահ Ռուբեն Հայրապետյանին՝ մեծ վստահության եւ գնահատականի համար, «Փյունիկ» ակումբի բոլոր ղեկավարներին՝ ի դեմս Գործադիր տնօրեն Կարեն Հարությունյանի, մարզչական շտաբին՝ Սուրեն Չախալյանի գլխավորությամբ, «Փյունիկ» ակումբում աշխատած բոլոր մարզիչներին, բժշկական անձնակազմին` ի դեմս Վարդան Հովասափյանի, բոլոր աշխատակիցներին, այն բոլոր ֆուտբոլիստներին, որոնց հետ տարբեր տարիների հանդես եմ եկել իմ հարազատ ակումբում եւ իմ ազգային հավաքականում:

– Ինչո՞վ է զբաղվելու Սարգիս Հովսեփյանը

– Ճիշտն ասած դեռ չեմ որոշել: Կհանդստանամ մի քիչ: Հուսով եմ, որ ֆուտբոլում կլինեմ:

– Տղայիդ տեսնու՞մ ես քո դերում

– Չեմ կարող ասել: Դեռ 12 տարեկան է: Ցանկանում եմ տեսնել, իհարկե: Պրոֆեսիոնալ տեսակետից գուցե չեմ կարող ասել` կկարողանա ֆուտբոլ խաղալ, թե ոչ, բայց ցանկությունս մեծ է: Մարզիչները, ովքեր հետևել են տղայիս, ասում են, որ կարող է առաջադիմել: Տեսնենք, թե ինչպես կլինի: Ես երկու ձեռքով կողմ եմ, որ նա ֆուտբոլ խաղա և ինչու ոչ` կարողանա ընդգրկվել Հայաստանի ազգային հավաքականում: Հետաքրքիր կլինի գնամ մարզադաշտ եւ տեսնեմ, թե ինչպես է խաղում որդիս:

– Դու հավաքականում աշխատել ես տարբեր մարզիչների հետ: Ո՞վ է ավելի մեծ ազդեցություն թողել քեզ վրա:

– Բոլորն էլ շատ մեծ ազդեցություն ունեցել են, բոլորից էլ աշխատել եմ լավ ունակությունները վերցնել: Այն ժամանակ մարզիչները մի տեսակ ուրիշ էին, այժմ կառավարումն ավելի պրոֆեսիոնալ է: Նախկինում մարզիչները իրենց կարող էին թույլ տալ բարձր տոներով խոսել ֆուտբոլիստի հետ եւ այլն: Այսօր բոլորովին այլ իրավիճակ է: Վարդան Մինասյանն անչափ զուսպ անձնավորություն է: Նա խոսել գիտի ֆուտբոլիստի հետ: Նա էլ է նշում բոլոր թերությունները, բայց այնպես է դա անում, որ ֆուտբոլիստը հասկանա: Այսօր պրոֆեսիոնալ մոտեցում կա, այն ժամանակ մի քիչ ուրիշ էր: Վարդան Մինասյանի աշխատանքով, անշուշտ, տպավորված եմ, քանի որ մենք նրա ղեկավարությամբ ենք հաջողությունների հասել: Նա է մեզ հաղթելու էմոցիաներ տալիս: