Բռնաբարություն երեխայի նկատմամբ. կինը պատմում է, թե ինչպես փոքրիկը կատարեց իրենց ուզածը

Մարինե Ասլանյանն ասում է, որ շատ է փոշմանել. «հենց դուրս գամ, կէթամ իմ մամային, պապային կպահեմ»

Երբ հարևանի 4-ամյա որդին համբուրում և լիզում էր Մարինեի հեշտոցը` նրա մտքով չէր անցնում, որ կանանց գաղութում կհայտնվի:

Իսկ ամեն ինչ եղավ 6 տարի առաջ, իր ծննդավայր Արտաշատում, 2004թ. օգոստոսի 19-ին, երբ ինքը, քույրը` Մելինեն, ընկերը` Գարիկը և հարևանի 4-ամյա տղան իրենց տանն էին: Բազմոցին նստած Գարիկը հանկարծ վեր կացավ տեղից, հանեց առնանդամը` վրան դրեց պոմիդորի կտոր և փոքրիկին ստիպեց, որ կծի այն: Այնուհետև, դեն շպրտելով պոմիդորը, նա առնանդամը մտցրեց տղայի բերանը, իսկ հետո երկու քույրերին առաջարկեց, որ երեխան նույն բանն անի իրենց հետ:

2005թ. երեքն էլ դատապարտվեցին տարբեր տարիների ազատազրկման: Մարինեն դատապարտվեց 9 տարի ազատազրկման ՀՀ  Քրեական օրենսգրքի 139 հոդվածի 3 մաս(երեխաների նկատմամբ սեքսուալ բնույթի բռնի գործողություններ կատարելու համար), Մելինեն ավելի նվազ պատժի` չորս տարվա ազատազրկման, քանի որ դեպքի կատարման ժամանակ նա անչափահաս էր: Այժմ նրա պատժաժամկետը լրացել է, և նա ազատության մեջ է: Գարիկ Հունանյանը դատապարտվեց 11 տարվա ազատազրկման:

Կանանց և անչափահասների Աբովյան քրեակատարողական հիմնարկում (ԱՔՀ) «Անկախի» թղթակիցը հանդիպեց Մարինեին:

Մարինեն պատմում է, որ այնքան էլ լավ չի հասկացել, թե ինչպես կատարվեց դեպքը: «Մորս ծնունդն էր, ընգերս էլ մեր յանն էր,- պատմում է նա,- ինքը մի շիշ արաղ էր քցել գլուխը, ես էլ մի իրեք բաժակ: Ես դիվանի վրա նստած էի: Մեկ էլ անտերը հանեց քցեց դուրս, պամիդորը դրեց վրեն ու էրեխուն ասեց. արի կեր: Ես իրա նման չարի: Պամիդոր-մամիդոր չեմ դրել: Իմը մենակ պաչել ա»:

Մարինեն այժմ 29 տարեկան է, այն ժամանակ` 23: Նա միջահասակ, փոքրամարմին, արտաքինից հանգիստ է: Անգրագետ է, դպրոց չի գնացել: Արտաքինը խնամված չէ, ի տարբերություն նույն քրեակատարողական հիմնարկում գտնվող շատ դատապարտյալ կանանց:

Մարինեի անձնական գործին կցված` ԱՔՀ սոցիալական, հոգեբանական և իրավական աշխատանքների բաժնի պետ, Արդարադատության մայոր Արտակ Հարությունյանի տված եզրակացությունում նա բնութագրվում է որպես. «… խառնվածքով սառնարյուն, կոնֆլիկտածին չէ: Միջանձնային հարաբերություններում գտնվում է ենթարկվողի դերում , օժտված է դանդաղ հոգեկան գործունեությամբ, ունի հանցածին հակումներ, ռիսկայնությունը միջին աստիճանի է, ենթարկվում է կարգ ու կանոնին»:

Մարինեն խոսում է շատ կցկտուր և որևէ կերպ չի կարողանում բացատրել արարքի մոտիվացիան, չնայած անընդհատ կրկնում էր, որ «շատ փոշմանել եմ, հենց դուրս էկա, ինձ ուրիշ բան պետք չի, կէթամ իմ մամային-պապային կպահեմ»:

Մարինեն մեծացել է երկու քույրերի հետ, ծնողներն աշխատում են Արտաշատ քաղաքի զբոսայգու զուգարանում:

Գաղութի հոգեբան Լուսյա Գավուկչյանը, ով ամենօրյա շփում ունի դատապարտյալների հետ ,ասաց, որ Մարինեն ինֆորմացիայի ընկալման խնդիր ունի և չի գիտակցում, որ իր արարքը հանցանք է: «Նա մտքերի կտրտվածություն ունի, և դոմինանտում է կենսաբանական բնազդը,- ասում է նա,- իսկ մյուս քույրը` Մելինեն, հակված էր խոսելու և սեռական ակտը պատմում էր ամենայն մանրամասնությամբ»:

Նախասիրությունների մասին Մարինեն ասում է.«Ես ոչ մի բան էլ չեմ սիրել, առաջին դասարանից հետո դպրոց չեմ գնացել, մենակ սիրել եմ տները մաքրեմ ու նստեմ տելեվիզր նայեմ»: Դատավճռում նշված է, որ Գարիկ Հունանյանը` 4 տարեկան Ա. Հ.-ի(անունը խմբագրությունը չի հրապարակում) նկատմամբ սեքսուալ բնույթի գործողություններ է կատարել. «առնանդամը մտցրել է նրա բերանը, այդ գործողությունը կրկնելով 4-5 անգամ, որից հետո երեխայի գլուխը երկու անգամ մոտեցրել է Մարինեի և Մելինե Ասլանյանների հեշտոցին, որից հետո երեխան լիզել է դրանք»:

Կանացի և անչափահասների գաղութ (Աբովյանի քրեակատարողական հիմնարկ)

Սակայն, հոգեբան Լուսյա Գավուկչյանն ասում է, որ հնարավոր է սեռական ոտնձգությունները կրել են պարբերական բնույթ, քանի որ այդ երեխան միշտ էլ այցելել է նրանց բնակարան: Դա հավաստեց նաև Մարինեն, ասելով, որ հարևանի տղան շուտ-շուտ գալիս էր խաղալու ավագ քրոջ` Կարինեի երեխաների հետ, որոնք հաճախ էին լինում իրենց տանը:

Իսկ դեպքի մասին իրավապահներին ահազանգել է երեխայի մայրը, ում այդ մասին ասել էր Մելինեն: Մարինեն չկարողացավ բացատրել, թե սեռական ոտնձգությանը մասնակից լինելուց հետո. ինչու՞ է քույրը այդ մասին պատմել երեխայի մորը: «Գարիկն ասեց. Մելո, Ոչ մեկին չասես, թող ոչ մեկ չիմանա էս մասին,- պատմում է Մարինեն,- բայց քուրս խաբար տվեց մորը, միլիցեն էլ էկավ ինձ, Մելոյին ու Գարիկին տարավ»:

Մարինեի ընկեր Գարիկը եղել է քրոջ դասընկերը: Նախքան Գարիկը, նա ընկերություն է արել Արամ անունով մի երիտասարդի հետ: «Մի օր Արամը 31-ով էկավ մոտս, քաշեց ավտոյի մեջ, ասեց. արի իրար հետ ըլնենք, ես քեզ կպահեմ,- պատմում է Մարինեն,- հետո 2 տղերքի հետ էկան, մենք էլ էրկու քրով գնացինք դաշտը, հաց-մաց կերանք, ըտեղ եմ ազապությունս տվել Արամին: Արամից լավը չկար: Համ էլ պապաս իրան հարգում էր: Ինձի շորից բռնցրած ամեն ինչ առնում էր. կոշիկ, շոր, լիֆ: Թե էս Գարիկն ի՞նչ տանձիս գլուխն էր»:

Մի օր Արամը գալիս է Մարինեի տուն և նրան տեսնում Գարիկի հետ անկողնում: Ինչո՞ւ է ընկերոջը դավաճանել: Ուսերն է թոթվում. «եսիմ»: «Էկավ` տեղաշորի մեջը բռնցրեց: Դուռն էլ մոռացել էի փակել,- ասում է Մարինեն,- ըտենց ինձնից յան տվեց, հիմի իրա համար ամուսնացել ու երեխա ունի: Ինձ էլ Գարիկը բերեց քցեց էս քաքի մեջ»:

Բայց միևնույն ժամանակ Մարինեն` աչքերը շողացնելով նույնը ասում է Գարիկի մասին. «Գարիկից լավը չկար: Գարիկը լավ էր անում: Բայց ես մի անգամից ավել չէի տալիս»:

Մարինեն կատարում է տարբեր ֆիզիկական աշխատանքներ, քրեակատարողական հիմնարկից դուրս` հսկիչի ուղեկցությամբ, խոզանոց է մաքրում: Նրա աշխատանքը վճարվում է:

Հոգեբան Գավուկչյանն ասում է, որ աշխատանքը նպաստավոր է անդրադառնում Մարինեի վարքի վրա: «Նա բավական ագրեսիվ անձնավորություն է: Եթե որևէ մեկը նրա ոտքը տրորի, նա կարող է բռնկվել և պատասխան տալ,- ասում է Գավուկչյանը,- իսկ երբ աշխատում է, էներգիան ծախսում և հանգիստ է լինում»: