Երգչուհու բջջային հեռախոսի էկրանին Նավասարդ սրբազանի լուսանկարն է, ում շատ է սիրում եւ հարգում:
Երգչուհին աշխատում է «Բելաջիո» ռեստորանային համալիրում, որտեղ էլ դիմավորել է 2010 թիվը:

-Ինչի՞ մասին ես երգում:

-Սիրո: Ուրիշ այլ բանի մասին չեմ կարող երգել: Երաժշտության հիմքը հենց սերն է: Պարտադիր չի որ դա լինի կնոջ զգացմունք դեպի տղամարդը:

-Իսկ անձնական կյանքում սեր կա՞:

-Իհարկե կա: Ոչ մի նորմալ կին չկա աշխարհի երեսին որ չիմանա դա ինչ է: Եթե շատ փոքր հասակում չես ամուսնանում, ժամանակ առ ժամանակ ինչ որ մեկով տարվում ես, ինչ որ մեկը դուրդ գալիս է: Կա, հիմա էլ կա:

-Երգերիդ մեջ կա՞ այնպիսի նախադասություն, կամ միտք, որը շատ է քեզ հարազատ, շատ է քոնը: Որ սիրում ես մտքումդ կրկնել:

-Ես իմ երգերի տեքստերը շատ եմ սիրում: Հանգ լրացնող բառակույտեր իմ երգերում չի լինում: Միշտ աշխատում եմ, որ իմաստ լինի, որ շարահյուսությունը ճիշտ լինի, որ պարզ ու հասկանալի լինի տեքստը: «Քեզ Երեւան» երգի մեջ, որի տեքստի հեղինակը Նուշիկ Միքայելյանն է, կա մի նախադասություն` «Համբուրեն քեզ աչքերս», որ քաղաքին է վերաբերում: Ինձ համար շատ ջերմություն, յուրահատուկ վերաբերմունք կա այս բառերում:

-Սիրում ես Երեւանը:

-Սիրում եմ:

-Ոչ շա՞տ:

-Սիրում եմ:

-Դէ, լավ հարցս էսպես տամ` ի՞նչը կուզեիր փոխվեր մեր քաղաքում:

-Մեր քաղաքում… էնքան բան կուզեի: Ցավոք լիքը բան փոխվել է մեր քաղաքում, ցավոք դեպի վատը: Օրինակ հին Երեւանը չկա: Մարդիկ էլ են փոխվել: Հին կադրերը որ նայում եմ մեր քաղաքի, Աստաֆյան փողոցը որ հիմա Աբովյանն է, երեւի էտ միակ փողոցն է որ ձեռք չեն տվել, ներքեւի մի փոքրիկ հատվածը շատ եմ սիրում, իսկական Երեւանի շունչն ունի:

-Աջից արդեն բարձրահարկ շենքեր կան, իսկ դիմացի մայթի հին շենքերն էլ քանդում են:

-Ճիշտ է: Ցավալի է, շատ: Հին ու սիրուն շենքերի փոխարեն ինչ-որ անշուք, միանման կառոբկաների նման բաներ են կառուցում: Քաղաքի կոլորիտը կորում է: Երբ արտասահմանում տեսնում եմ էնտեղի մաքրությունը, վերաբերմունքը իրենց քաղաքին… մի խոսքով` մեր քաղաքը չեն սիրում:

-Ինչի՞ այս բառերը երգի չես վերածում: Որպես երգչուհի քեզ տրված ա հնարավորություն մարդկանց հետ խոսելու, մարդկանց մտածելակերպը փոխելու:

-Դա շատ դժվար է, ես մենակ չեմ կարող դա անել: Կարծում եմ, որ տասնամյակներ են հարկավոր դրա համար, որ երգի միջոցով ինչ-որ մեկին ինչ-որ բան հասցնես:

-Քո մանկությունից կպատմե՞ս:

-Ես աշխարհի ամենաանկարգ ու ամենավայրենի երեխան եմ եղել: Իմ մանկությունը ծառերի վրա է անցել: Պետական տանն ենք ապրել, բայց շատ մեծ ու սիրուն բակ ունեինք, շատ լիքը ծառերով, ոնց-որ անտառ լիներ: Ծառերը մեծացան, ծերացան, չորացան ու էդպես:

-Ու նոր ծառեր տնկող չգտնվեց:

-Գտնվեց: Տարիներ անց մամաս որոշեց, որ ինքը մեր բակի այգեպանն է ու պիտի հին անտառը վերականգնի: Գնաց, պայմանավորվեց, մոտ 10-15 ծառ բերեց տնկեց, ամեն Աստծո օր ջրում էր ծառերը: Հարեւաններից ոչ մեկի մտքով չանցավ, որ կարելի է օգնել ջրելու հարցում: Անցավ որոշ ժամանակ, ծառերը մի քիչ մեծացել էին, ծաղկել, մեկ էլ տեսնեմ մի լակոտ քոքահան է անում ծառը, ինքս ինձ զսպեցի, մեկ էլ տեսնեմ, մյուս ծառի ճուղերից կախվեց ջարդեց, հաջորդի բողբոջներն է պոկում-գցում: Էլ չդիմացա, գլուխս պատուհանից դուրս հանեցի ու սկսեցի գոռալ: Վերջում պարզվեց, որ ես անշնորհք մարդ եմ, որ ես ինձ թույլ եմ տալիս գորգոռալ երեխու վրա, որ ասում եմ «կիջնեմ, կսատկացնեմ քեզ»: Երեխայի մաման ու պապան եկան մեր տուն կռիվ: Մի քանի անգամ էլ ուրիշ անշնորհք երեխեքի հետ կռիվ եղավ: Մի խոսքով խեղճ մամայիս տնկած ծառերը ջարդուփշուր արեցին: Էլ չեմ ասում, որ մարդիկ ծուլանում են երկու քայլ ավել անեն ու աղբը թափում են ուր պատահի:

-Ի՞նչ ես անելու քսան տարի հետո:

-Նույն բանը: Ինձնից հեշտ չեք պրծնի: Մի երազեք: Ես չեմ կարող չերգել: Իհարկե եթե էդպիսի ֆորս-մաժորային իրավիճակներ չլինեն իմ կյանքում, որ ես հոժարակամ հրաժարվեմ հանուն ինչ-որ մեկի:

-Իմիջայլոց շոու բիզնեսում վերջերս նորաձեւ է հղիանալը:

-Չէ, իմ պլաններում երեխա դեռ չկա: Ես էդ մոդայով չեմ հետաքրքրվում: Պլաններս ուրիշ են, դեռ: Իմ տեսահոլովակներն ու երգերն են հիմա իմ երեխաները:

• Facebook
• Tweet This
• RSS Feed
•  Email This Post