ԱԼԵՔՍԵՅ ԵԳՈՐՈՎ. «Ես հեռուստատեսությանը սիրո խոստովանություն եմ արել»

Բացառիկ հարցազրույց HTB-ի հայտնի դեմքի հետ

–Պրն Եգորով, կարո՞ղ եք հիշել Ձեր մանկության ամենավառ տպավորությունը…

–Ես, անկեղծ ասած, շատ էի հպարտանում, որ ապրում եմ Մոսկվայում: Կարծես ազգայնամոլին հատուկ հոգեբանություն էի ձեռք բերել: Երբ փոքր ժամանակ եկեղեցի էի գնում, մտքովս հաճախ էր այս միտքն անցնում. «Բախտս ուղղակի բերել է, որ ծնվել եմ Մոսկվայում: Աստված այնպես է արել, որ ես իսկական ռուս լինեմ»: Չնայած պետք է ասեմ, որ աչքերիս գույնն ու դեմքս այնքան էլ ռուսի չեն: Մյուս կողմից՝ հայրենասիրությունն այն ժամանակ սովորական մի բան էր: Խորհրդային տարիներն էին, երբ ամեն ինչ իր կլոր կնիքով հաստատում էր պաշտոնական Մոսկվան:

–Ասում են՝ մանկության տարիներին լուռ ու ինքնամփոփ եք եղել:

-Կա՛մ այո, կա՛մ ոչ (ծիծաղում է): Ես սովորում էի դպրոցում գերազանց գնահատականներով, բայց երբեք չեմ սովորել գնահատական, այն էլ բարձր գնահատական ստանալու համար: Ուսուցիչներն ինձ սիրում էին, որովհետև լուռ էի, քիչ էի կռիվ անում, հիմնականում ինքնամոռաց տրվում էի ուսմանը: Եվ պտուղները վայելում եմ հիմա: Դպրոցում ինչ էլ սովորել եմ, ինձ հիմա պետք է գալիս: Սիրում էի այնպիսի առարկաներ, որոնք քչերի համար էին հետաքրքիր: Օրինակ՝ իմ տարերքը քիմիան էր: Չգիտեմ ինչու, սիրում էի այդ առարկան ու լավ էլ սովորում էի: Հետո ռուսական դպրոցում մի առավելություն կա: Դու հստակ գիտես, որ գնում ես կրթություն ստանալու: Շատ այլազգիներ կան, չէ՞, որ նույնիսկ իրենց մայրենի լեզվով մի կարգին խոսել չեն կարողանում, իսկ ռուսական դպրոցում դրվածքն ուրիշ է: Ուսուցիչներն այն ժամանակ հիմնականում օգտվում էին աշակերտների ոգևորվածությունից ու մրցակցությունից: Հիմա եմ հասկանում, որ այդ հոգեբանությամբ կրթությունը մեզ շատ բան տվեց: Մենք ձգտում էինք լինել առաջինը ու հենց դրա համար էլ շատ լավ էինք աշխատում…

Այսուհանդերձ, դպրոցական տարիներին հրաշալի ֆուտբոլ էի խաղում: Մինչև 14 տարեկանը վստահ էի, որ ինձնից հրաշալի մարզիկ դուրս կգա:

–Անցումային տարիքում բոլոր երեխաներն էլ սիրում են երևակայել, իրենց տեսնում են մի ոլորտում, բայց կյանքը կարծես տանում է լրիվ այլ տեղ…

-Ես այդ մտքիդ համամիտ եմ: Ամեն օր մի մասնագետ էի: Ժամանակ եկավ, որ ծնողներս ու բարեկամներս արդեն հոգնել էին՝ լսելով իմ ցանկությունների մասին (ծիծաղում է): Օրինակ՝ մի օր լեռնագնաց էի, մի օր երկրի նախագահ, մի օր երկրաբան և այլն: Հիմա նույնիսկ դժվարությամբ եմ կողմնորոշվում, թե իրականում ինչ պետք է դառնայի: Ես մասնագիտությամբ լրագրող, շոումեն չեմ, բայց ինչ-որ բան ձգեց ինձ դեպի հեռուստատեսություն: Անբացատրելի զգացողություն ունեի մինչև հեռուստատեսություն գալը: Ամենահետաքրքիր փաստն այն է, որ երբեք չեմ ցանկացել աշխատել հեռուստատեսությունում կամ ընդհանրապես մասմեդիայում:

Մի անգամ մեր մայրենի լեզվի ուսուցիչներից մեկն ասաց, որ ֆիլմ է տեսել ռադիոյի մասին: Ու պատմեց ֆիլմից մի հատված: Ասաց, որ կային մարդիկ, ովքեր միայն խոսողի դերում էին, խոսում ու խոսում էին, և ոչ ոք չէր լսում նրանց: Այդ ժամանակ մտածում էինք, որ այն մարդիկ, որոնք աշխատում են ռադիոյում, պարզապես հոգեկան խնդիրներ ունեն: Բայց հետո հասկացա, թե ինչն ինչոց է (ժպտում է):

–Դատելով HTB-ի ձեր ամենավարկանիշային թոք–շոուից` «Համառուսաստանյան խաբեության պատմությունից», կարելի է և կռահել, թե իրականում որ մասնագիտությունն եք ընտրել…

-(Ծիծաղում է): Ես մասնագիտությամբ քիմիկոս եմ: Դրա մասին իրականում քչերը գիտեն, շատերն էլ դա դրոշակ են սարքում, հիմնականում մեր ժամանակների տպագիր մամուլը, թե Եգորովը քիմիայի դաս է տալիս և այլն:

Ես չեմ կարող մոռանալ 1998 թվականը. ճգնաժամի տարի էր: Մինչ այդ փոքր բիզնես ունեի, որը պարզապես փլուզվեց, և ստիպված էի մտածել այն մասին, թե ուր կարող եմ դիմել՝ աշխատանքի անցնելու համար: Արդեն սովորում էի ասպիրանտուրայում, և հենց այնտեղ էլ ինձ առաջարկեցին դառնալ դատաբժշկական փորձագետ, աշխատել ոստիկանությունում՝ ներքին գործերի նախարարությունում: Որոշումս հաստատ չէր: Շատ էի ինքս ինձ հարցեր տալիս: Ոստիկանությունը ուժային կառույց է, մտածում էի, եթե գնամ, ապա ամբողջ կյանքս դատապարտված եմ նվիրվելու ոստիկանությանը: Մի երեկո զանգեցի ընկերոջս, գնացի նրանց տուն ու նրա հետ շատ երկար զրուցեցի այս թեմայով: Նա այդ ժամանակ աշխատում էր ռուսական PTP հեռուստաալիքում: Նա ասաց. «Մի շտապիր, մտածե՞լ ես, որ կարող ես հայտնվել հեռուստատեսությունում»: Նման բան չէի լսել, դա իմը չէր: Վեց ամիս անց արդեն հայտնվեցի PTP-ում: Աշխատեցի շատ կարճ` երևի մի տարի: Հետո պատահաբար հայտնվեցի HTB-ում ու պաշտոնապես դարձա թղթակից: Մինչև հիմա էլ HTB-ում եմ:

–Ի՞նչ տվեցիք հեռուստատեսությանը, և հեռուստատեսությունը ձեզ ի՞նչ տվեց:

-Այդ երկուսն էլ, անկեղծ ասած, շաղկապված են: HTB-ն հնարավորություն տվեց լինելու առավելագույնս ազատ ու անկախ: Եթե նկատել եք, Ռուսաստանում HTB-ն ամենից բարձր վարկանիշն ունի: Մենք անում ենք այնպես, որ ցույց տանք իրական կյանքը: Իմ թոք-շոուի ժամանակ գիտե՞ս ինչեր կարող են բացահայտվել: Եթե ես քիմիկոս չլինեի, դժվար թե կարողանայի ապացուցել, որ այս սնունդը սխալ է պատրաստվել կամ բաղադրության մեջ, օրինակ, այսինչը կարող է քայքայել օրգանիզմը:

Շատերը խուսափում են ինձնից, որովհետև գիտեն, որ այդ ոլորտից հասկանում եմ: Օրինակ՝ մամուլում էլ են նմանօրինակ անդրադարձներ լինում: Բայց հրապարակումների մեծ մասի դեպքում գործարանի տնօրենը կարող է թերթի մի քանի համար ֆինանսավորել կամ հերքում պահանջել, և հարցը կլուծվի, իսկ եթե ինձ որևէ մեկը կաշառքի պես մի բան առաջարկի, ես ընդամենը դա եթերով ցույց կտամ: Այդպիսի մի դեպք հիշում եմ: Մի ընկերության տնօրեն ուղղակի խայտառակ եղավ:

– Այն, ինչը նորարարություն է, մտավորականությունը որակում է գռեհկաբանություն, հայհոյախոսություն: Սկանդալներ ցուցադրելու պարագայում էլ կարծես ասվածն ապացուցվում է:

– Գիտես, այն, ինչ մենք անում ենք, անում ենք պրոֆեսիոնալ: Ոչ ոք չի կարող ասել, որ մեր օպերատորը լավ չի նկարում, կամ լրագրողը թույլ է, տեքստերի մեջ թերանում է և այլն: Այն, ինչ HTB-ի լրագրողներն են անում, մյուս մրցակից հեռուստաընկերությունների լրագրողները չեն անում: Հեռուստատեսությունը մի բան է, ներսի ներքին մենեջմենթը՝ լրիվ այլ բան: Մերը անաչառ լրագրություն է, երկրորդ՝ մենք աշխատում ենք մոնտաժային ռեժիմով: Վերջերս մի հետաքրքիր մոնիթորինգ արեցինք: Մեր լրագրողները հարցազրույց են անում մեկից մեկուկես ժամ, բայց այդքան տեսագրելուց հետո գիտե՞ս որքան մասն է գնում եթեր:

-Երևի առնվազն հինգ րոպեն…

-Եթեր է հեռարձակվում 30-50 վայրկյանը` ամենաազդեցիկ հատվածը: Իսկ շատերն այդ հատվածին նույնիսկ չեն էլ հասնում: Դա իրականում շատ պրոֆեսիոնալ աշխատանք է: Քիչ են այն հաղորդումները, որոնք հեռարձակվում են ուղիղ եթերում:

Հեռուստատեսության մեղավորը կամ թուլությունը չմոնտաժված հեռարձակումներն են: Երբեմն հեռուստաընկերություններ են «ներխուժում» փողոցից եկած պատահական մարդիկ, պարզ է, որ եթերը  ձեռք է բերում այդ մարդկանց իրական նկարագիրը, և հեռուստատեսությունը եկամուտ, շահույթ չի ունենում: Հետևաբար, միշտ էլ քննադատություն լինում է, դա անխուսափելի է: Ինձ էլ միչև հիմա քննադատում են, նույնիսկ մամուլն է անդրադառնում, բայց չեն ասում, թե ես գրագետ չեմ կամ հեռուստատեսությունից գլուխ չեմ հանում, այլ փորձում են հասկացնել, որ անվերջ սկանդալները, աղմկահարույց պատմությունները միշտ չէ, որ շահում են: Մենք ապացուցեցինք հակառակը:

-Այսինքն՝ ձեր հիմնական նպատակը սկանդալնե՞րն են:

– Երբ տեսախցիկով մտնում եմ սուպերմարկետ, երբեք չի եղել մի դեպք, որ որևէ հետաքրքիր, արտառոց բան չգրանցվի: Հիմնականում ես սկանդալներ հրահրող կամ փնտրող չեմ, երևի էլի մեղավորը մասնագիտությունս է (ծիծաղում է):

– Ալեքսեյ Եգորովին կյանքում ամեն ինչ հե՞շտ է տրվում:

– Մի անգամ ամերիկացի մի հեռուստաաստղի հարցրեցին, թե ինչ է հաջողությունը, նա ասաց. «Հաջողությանը պետք է նախապատրաստվել, պետք է շատ աշխատել  ու լինել ճիշտ վայրում ճիշտ ժամանակին»: Իսկապես. ես իմ գործընկերների շրջանում հայտնի եմ միայն մի բանով. շատ եմ աշխատում: Ասում են` հանճարները անում են այն, ինչ ուզում են, տաղանդավորները` այն, ինչ կարող են:

Հեշտի ու դժվարի հարց չկա, ուղղակի շատ-շատ եմ աշխատում: Եվ ոչ միայն ես, այլև մեր ամբողջ թիմը: Եթե անընդհատ չաշխատես, չես կարող միշտ սպասված լինել հեռուստադիտողների համար: Կգա մի ժամանակ, որ մարդիկ էլ չեն ցանկանա նայել քեզ: Իրականում մեր թիմը շատ քիչ է հանգստանում: Ես երևի այն քչերից եմ, որ սիրո խոստովանություն եմ արել հեռուստատեսությանը:  Ամենակարևոր սկզբունքն այն է, որ հասկացել եմ՝ պետք է աշխատել հետաքրքրությամբ…

–Ձեր և Հայաստանի ճանապարհները միշտ չէ, որ հատվում են: Բայց լսել եմ՝ Հայաստանի հետ կապող շատ բաներ կան:

– Ես հայազգի շատ ընկերներ ու նույնիսկ գործընկերներ ունեմ: Նրանց շնորհիվ Հայաստանի մասին շատ տեղեկություններ ունեցա: Օրինակ՝ գիտեմ, որ արևային Հայաստանը, Արարատ լեռը, Սևանա լիճը հայի հպարտությունն են: Գիտեմ հայկական չքնաղ կոնյակի մասին, որը համտեսել եմ: Գիտեմ Ֆրունզիկ Մկրտչյանին, Արմեն Ջիգարխանյանին, Կարեն Շահնազարովին, Շարլ Ազնավուրին, Շերին, Տիգրան Քեոսայանին… Եվ մի քանի ընկերներ ունեմ, որոնք ապրում են Երևանում:

–Այս տարի ձեր թիմով եկաք Երևան, ու հիմնական նպատակը ուսանողներին վերապատրաստելն էր, չէ՞:

-Այո, ես համաձայնեցի գալ, որովհետև ինձ համար անչափ հետաքրքիր էր հայաստանյան լսարանը: Փորձեցի հասկանալ՝  հայ լրագրողներն ինչ գիտեն ու ինչ չգիտեն: Մի քանի օրվա տպավորությամբ` հայաստանյան հեռուստատեսություններն այնքան էլ անկախ չեն: Աշխարհում էլ է այդպես, բայց գոնե այդ շրջանակների մեջ պետք է ներկայացնես ամենահետաքրքիրը:

Զուտ մասնագիտական առումով որ ասեմ, նորություն չկար: Փոխարենը շփվեցի հրաշալի լրագրողների հետ ու նկատեցի, որ շատ ավելի հեռուն գնալու պոտենցիալ ունեն: Իմացած-չիմացածս էլ ասացի լսարանին: Պատմեցի, թե ինչպես ենք հաղորդում պատրաստում: Շատերը իրականում զարմացել էին, նույնիսկ նրանք, ովքեր տարիներ շարունակ աշխատում են հեռուստատեսությունում:

–Բացի վարպետության դասերից, տեսարժան վայրե՞ր էլ գնացիք:

–Այո, գնացինք այնտեղ, ուր ինձ հիշեցնում էր Հայաստանի մասին: Դուք հրաշալի բնություն ունեք: Մեր ռեժիսորը՝ Ստանիսլավ Սիդորովը, այնքան էր սիրահարվել Հայաստանին, որ մի մասշտաբային, հզոր նախագիծ առաջարկեց՝ նկարահանել ֆիլմ Ցեղասպանության մասին: Իրականում մենք մտածում ենք ցեղասպանության մասին ֆիլմաշար ստեղծելու մասին:

-Իսկ ես Սիդորովի հետ արդեն խոսել եմ այդ մասին, զրույցը տպագրվեց հենց նույն թերթում՝ «Անկախում»:

–Հա, գիտեմ,  նա ինձ ասաց: Իսկ ինչո՞ւ «Անկախ»:

-Որ անկախ ամեն ինչից հրապարակի միայն անաչառ նյութեր:

– Ես այդ թերթը լավ եմ հիշում: Ստասն իր հետ բերել էր: Դե, ես հայերեն չգիտեմ, խնդրեցի, որ կարդան ու թարգմանեն: Տպավորություններս դրական են:

–Այսքան խոսեցինք ամեն ինչի մասին, բացի ձեր անձնական կյանքից…

-Այ, որ հարցնես մեր պապարացիներին, շատ հետաքրքիր նորություններ կստանաս (ծիծաղում է): Ես ունեմ անձնական երջանկություն` կինս: Նրան շատ եմ սիրում ու անչափ նվիրված եմ: Ունեմ նաև երեխա, որին տրամադրում եմ ազատ ժամանակիս մեծ մասը, բայց դա 5 րոպե է: Ընտանեկան կոնֆլիկտների շատ չեմ հանդիպում, որովհետև կինս ամեն ինչ էլ հասկանում է, լավ գիտի, թե ինչ է հեռուստատեսությունը: Դա ամենակարևորն է:

–Եվ վերջին հարցը: Ասում են՝ մարդկային կյանքի իմաստը տառապանքի որոնման մեջ է…

-Վստահ եմ, որ մարդկային կյանքը մի քիչ ավելի շատ իմաստներ ունի:

Որոշ առումով կարող եմ ինձ հաջողակ համարել, հենց միայն այն պատճառով, որ զբաղվում եմ իմ սիրած գործով:

Հարցազրույցը վարեց

Միքայել ԱՀԱՐՈՆՅԱՆԸ