Հեղինակը խփնված է Զ.Ֆրոյդի «լիբիդոյով»: Սեռականից անդին ոչինչ չի տեսնում: Ֆրոյդի պես չի էլ հասկանում, որ սեռական հակումների սանձահարումը ոչ թե անպատճառ հասարակական ճնշման հետևանք է, այլ՝ սեռական-նյութականից հոգևոր վերաճման: Այն, ինչը վաղուց արտահայտված է կենդանաշրջանի «Աղեղնավոր» կենդանակերպում: Փարաջանովի կինոնկարը շատ ավելի ընդգրկուն է, կյանքի, դրա իմաստի, մահվան,տառապանքի իմաստավորման և ոգեղինության որոնումներում, և ավարտվում է արվեստագետի կայացմամբ (կյանքի ծարավն ու կենդանի Կենաց ծառը ): Հրեշտակները նրան ուղեկցում են դեպի երկինք, որտեղ արտի հեռավոր մի անկյունում արածում է երազանքների ձին,ինչպես Գյոթեի Ֆաուստ պոեմում.
«Պատրանք է ունայն կարճ կյանքը երկրի
Երկինքն է միայն օրրանն իղձերի,
Այստեղ ենք հասնում մեր երազածին,
Մեզ վեր է հանում հավերժ կանացին…»
իսկ այս նյութի հեղինակն ով է՞
Ռոբերտ Սաֆարյան
Հեղինակը խփնված է Զ.Ֆրոյդի «լիբիդոյով»: Սեռականից անդին ոչինչ չի տեսնում: Ֆրոյդի պես չի էլ հասկանում, որ սեռական հակումների սանձահարումը ոչ թե անպատճառ հասարակական ճնշման հետևանք է, այլ՝ սեռական-նյութականից հոգևոր վերաճման: Այն, ինչը վաղուց արտահայտված է կենդանաշրջանի «Աղեղնավոր» կենդանակերպում: Փարաջանովի կինոնկարը շատ ավելի ընդգրկուն է, կյանքի, դրա իմաստի, մահվան,տառապանքի իմաստավորման և ոգեղինության որոնումներում, և ավարտվում է արվեստագետի կայացմամբ (կյանքի ծարավն ու կենդանի Կենաց ծառը ): Հրեշտակները նրան ուղեկցում են դեպի երկինք, որտեղ արտի հեռավոր մի անկյունում արածում է երազանքների ձին,ինչպես Գյոթեի Ֆաուստ պոեմում.
«Պատրանք է ունայն կարճ կյանքը երկրի
Երկինքն է միայն օրրանն իղձերի,
Այստեղ ենք հասնում մեր երազածին,
Մեզ վեր է հանում հավերժ կանացին…»